चाँदनी चोक



केही वर्ष अगाडि कामको सिलसिलामा मलाई भारत जाने अवसर मिलेको थियो।  
त्यही सिलसिलामा अन्तिम दिन , हामी चाँदनी चोक घुम्न पुगेका  थियौं। अचाक्क्ली  गर्मी थियो।

मानिसहरूको ठूलो भीडभाड।  बाटोमा खेलौना , कपडा बेचेर बस्ने सडक ब्यापारी बग्रेल्ती।  
त्यतिकै एउटा बुढी आमा हाम्रो नजीक आइन्।  उनले एउटा चटकी जस्तो बेचेकी थिइन्।  
हिन्दीमा  लैजानु लैजानु भनेर कर गरेकी थिइन् , मसँग यहाँबाट गएका केही   वरिष्ट कर्मचारी थिए।
उनीहरूले हिन्दी पनि बुझेनन् र त्यो चकटीमा केही चासो पनि देखाएनन्।  

तर मलाई किन किन एउटा कुरामा निकै घत लागेर आयो।  हुन त हामी नेपाली बस्ने उठ्ने सम्म भारत र भारतको संस्कृति
नभई बाच्न सक्दैनौ  होला, सिनेमा , खानेकुरा , लगाउने फेशन सबै त्यहीबाट भित्रने हो कि जस्तो लाग्दछ।  

यसरी हाम्रो जीवनशैलीको  मक्का भनेको भारतको  दिल्ली शहर अवश्य नै  म भित्र पनि एउटा इतिहास भनौ कि
हुटहुटीले  भरिएको शहर र भ्रमण  थियो।  

जापान आएको नि १८ वर्ष भयो।  यहाँको प्रविधि र कैरियरलाई छोडेर वास्तवमा भन्नु पर्दा यहाँ किन हो किन विदेश नै अनुभव हुने गर्दछ।  

तर म रत्नपार्कमा २-३ वर्षमा एकचोटि नेपाल जाँदा पुग्छु होला , फेरि पनि मलाई अथाह अपनत्वको वोध हुन्छ।  

चाँदनी चोकमा पनि त्यही अनुभव भयो कि लाग्दछ , खै कुन्नि किन हो , आफूले सानोदेखि सुनेको जानेको कुरा
या भनौ आफ्नो इतिहाससँग जोडिएको भएर होला , टू  बी फ्रान्क , मलाई २० वर्ष वसेको शिन्जुकु भन्दा चाँदनी चोकमा
आफ्नोपनको  बोध भयो।  

र त्यो बेला घुम्ने मेचमाथि बस्ने मसँग गएका एलिट वर्ग र त्यहाँ चकटी बेचिराखेकी ती बुढी आमाको वीचमा तुलना गर्दा  खासै तात्विक फरक पनि देखिन किनकि
  • दुवै रोटीकै संघर्षको सिलसिलामा चाँदनी चोक पुगेका थिए , चाहे  रोटी सानो होस् या ठूलो।

  • दुवैका हाँसोका र आँशुका दिन हुन्छन् र चन्द्रमाले सबैका  हाँसोका र आँशु बरोबर रूपले हेरेकी होलान् आकाशबाट।   
  • र अन्तिममा  त्यो चाँदनी चोकबाट देखिने र टोकियोबाट देखिने चाँदनी पनि एउटै होला नि।  

Comments

Popular posts from this blog

सिंह खरायो कथा

राजु र चन्द्रमा मामा

Privacy Policy